Eigen fanta-vrolijkheid!
- Greet Mermans
- Dec 3
- 3 min read
Nieuwsbrief december 2025
Als de grenzen duidelijk zijn, kunnen we in verbinding blijven.
Het moet gezegd.
Aan het begin van het jaar heeft mijn nichtje – dochter van de zus van mijn moeder – euthanasie aangevraagd voor ondraaglijk psychisch lijden. En gekregen. Het kwam als een donderslag bij heldere hemel – en toch ook niet. Mijn nichtje worstelde al meer dan 50 jaar met het leven. Misschien heeft ze heel traumatische ervaringen gehad in de kindertijd. Misschien was ze zich daar niet eens van bewust. In elk geval sprak ze daar niet over, of toch niet met mij. Dat is haar volste recht. Ik vermoed dat het allemaal veel en veel te pijnlijk was.
Als achtergeblevene van zelfdoding (euthanasie is niet het juiste woord in dit geval vind ik) kan je alleen maar vermoeden en gissen wat er allemaal voorafging aan deze onomkeerbare beslissing. Je hebt deze beslissing te aanvaarden.
En dat doe ik ook. Ondanks gedachten als ‘wat als’. Wat als ik de kans had gekregen om over mijn weg te vertellen? Zo ken ik bijvoorbeeld nog wel een straf medicijn voor de ziel, dat ook mensen met zelfmoord gedachten op een ander spoor gezet heeft en opnieuw levenszin heeft gegeven…
Ik weet uit ervaring dat heling mogelijk is. Maar het komt niet uit de lucht gevallen. Je kan het ook niet forceren. Heling is mijn eigen pad geweest, omdat het een diep verlangen was om te helen, en ik gelukkig de juiste mensen ben tegengekomen die me geholpen hebben en me hebben laten inzien dat ik de keuze heb. Ik kom namelijk uit hetzelfde voorouderlijke nest als mijn nichtje. Ik meen te weten waar ze heeft gezeten, omdat ik er zelf ook ben geweest. En ik heb andere keuzes gemaakt. Breken met mijn moeder was daar 1 van. Niet de gemakkelijkste keuze. En vervolgens heb ik steeds opnieuw gekozen om in de spiegel te kijken naar dat wat mij het meest beangstigde. En ik ben blijven staan. Stap voor stap verder gegaan. Niet weggekeken.
De relatie met mijn moeder is geheeld. Dat is niet minder dan een wonder. En ook helemaal mijn eigen verdienste. Je kan het relaas daarvan terugvinden in het boek dat ik geschreven heb ‘Het Grote Mensen Spel’. Ik heb de beslissing van mijn nichtje aanvaard. Maar respect kan ik er niet voor opbrengen. Het respect houd ik aan mezelf.
Heelheid is niet mogelijk zonder schaduwwerk. Je weet dat je een heel eind gekomen bent op het pad van heelheid, als je geleerd hebt met je schaduw te dansen, en als je niet bang bent van je eigen licht.
Wij zeggen hier thuis: ‘eigen fanta-vrolijkheid’. Het kwam uit de mond van Aaron, een vriendje van de kinderen toen ze nog klein waren. We vonden het grappig en gebruiken het nog steeds. ‘Eigen verantwoordelijkheid’ klinkt hard. Meedogenloos zelfs. Laat mij duidelijk zijn: er zijn natuurlijk dingen die gewoon gebeuren, die ons overkomen, waar we geen vat op hebben en die niet onze verantwoordelijkheid zijn. Shit happens.
En we zijn al helemaal niet verantwoordelijk voor de keuzes van een ander. Soms is het een hele kunst om je daar niet verantwoordelijk voor te voelen. Volgens mij heb je dan het recht om te zeggen: ‘Goed voor jou, maar ik ruim je rommel niet op’. Dat is niet hard of arrogant, dat zijn gewoon duidelijke grenzen. Dit is waar ik begin en waar jij eindigt. Of waar jij begint en ik eindig. Als de grenzen duidelijk zijn, kunnen we in verbinding blijven.
Zo denk ik. Ik oordeel niet. Iedereen mag van mij denken zoals hij of zij wil. Iedereen draagt de gevolgen van haar of zijn eigen keuzes. Ik denk ook dat je daar niet onderuit komt aan de andere kant, maar dat weet ik natuurlijk niet. Valt nog te ervaren…
Vandaar…eigen fanta-vrolijkheid.
Schol!
Op het leven!
Comments